Tavier

---

dralik - 01 Gru 2008 21:56
" />    *****

Prolog

Kruk podniósł głowę, w jego dziobie tkwiło ludzkie oko. Zaskrzeczał dość głośno i rozejrzał się z zaciekawieniem przekrzywiając łepek. Przed nim rozpościerało się morze trupów. Morze tak wielkie ze nie był w stanie dostrzec jego końców. Kruk spoglądał jeszcze przez chwile na pobojowisko po czym zaskrzeczał raz jeszcze, niczym w podziękowaniu niewidocznemu gospodarzowi, który przygotował dlań tak wielka ucztę. Wrócił do posiłku.

Minęło kilka sekund...

Dłoń trupa którym pożywiał się kruk lekko drgnęła. Ptak odleciał przestraszony jednak nie oddalając się zbytnio zaczął krążyć nad ciałami uważnie je obserwując. Dłoń poruszyła się raz jeszcze i odskoczyła gwałtownie w bok jakby coś usiłowało się spod niej wydostać. Kruk obniżył lot wyraźnie zaciekawiony tym widokiem. Spod dłoni wyskoczył pojedynczy czarny niczym węgiel pęd i zaczął rosnąć w gore. Powoli lecz nieubłaganie stawał się coraz grubszy i wyższy. Wraz z jego wzrostem z ciał leżących blisko niego zaczęła się sączyć lekka mgiełka która po niedługim czasie zaczęła pokrywać coraz to większy obszar. Pęd powoli zaczął przypominać pień, wciąż rósł jak gdyby spijając coś z kolejnych zwłok leżących na pobojowisku.

Minęło kilka minut...

Kruk siedzący kilka ciał obok obserwował rosnące gałęzie, pierwsze pojawiające się liście. Liście czarne jak samo drzewo. Patrzył jak pojawiają się pierwsze czarne kwiaty jak więdną zamieniając się w pomarszczone skorupki opadające w dol. A mgła gęstniała.

Minęło kilka godzin...

Na środku pola bitwy stała czarna jabłoń, jej liście lekko drżały choć nie było wiatru. Mgła zgęstniała przy samym pniu i powoli zanikała niczym wciągana do środka drzewa, Jeden dorodny owoc na nim wiszący wydawał się lekko kołysać niczym w rytm jakiejś upiornej melodii...kruk wcale nie miał ochoty próbować tego owocu...Patrzył...

Powoli liście zaczęły opadać zmieniając się w malutkie kupki popiołu. Wkrótce cale drzewo zostało z nich ogołocone. Owoc zakołysał się mocniej, oderwał od gałęzi po czym ruszył na spotkanie z ziemia. Kruk poderwał się do lotu...

Owoc dotknął ziemi...i umęczona ziemia jęknęła w bólu. Wszystkie ptaki żerujące na ciałach poderwały się i powoli kołując pikowały w stronę owocu przykrywając go swymi ciałami. Było ich tak wiele ze po chwili powstało wzniesienie...wzniesienie piór i skrzydeł...i czegoś jeszcze...

Rozległ się dźwięk przypominający śmiech...ptaki rozpierzchły się na boki a z miejsca skąd odleciały podniósł się mężczyzna. Jego ciało było nagie a długie kruczoczarne włosy powiewały na niewidzialnym wietrze. Pochylił się i sięgnął po owoc który wyglądał już jak zwyczajne jabłko. Z uśmiechem podniósł je do ust i odgryzł soczysty kęs. Gdzieś z góry zleciał kruk siadając na jego ramieniu. Mężczyzna pogłaskał jego skrzydła nadzwyczaj delikatnym gestem po czym spojrzał na pole walki, na ruiny, na zniszczony świat...

‼Nareszcie” to słowo wypowiedziane szeptem zabrzmiało niczym gong obwieszczający swa melodią całemu światu czyjeś przybycie. Mężczyzna uśmiechnął się i ruszył po niekończącym się dywanie ciał...drzewo za nim zaczęło się rozsypywać. W powietrzu rozbrzmiał dziki, nieskrępowany śmiech...

Nastał czas...

---

dralik - 01 Gru 2008 21:57
" />    *****

Rozdział I

Młody człowiek siedział przy barze rozglądając się wokół znudzonym wzrokiem. Sięgnął po wiśnie leżąca na małym półmisku stojącym na ladzie. Zamoczył ją w kielichu wypełnionym czerwonym płynem i uniósł do ust. W tej samej chwili drzwi do karczmy otworzyły się i stanęła w nich dziewczyna. Kelnerka krzątająca się przy stolikach na jej widok przewróciła oczyma, po czym podeszła i wręczyła jej swój fartuch.
-Znów się spóźniasz, trzeci raz w tym tygodniu- nie czekając na odpowiedz odwróciła się i wyszła na zewnątrz, drzwi trzasnęły.
Mężczyzna przy barze skrzywił się lekko i zaczął obserwować nowoprzybyłą. Ta założyła fartuch i rozglądnęła się po lokalu. Jej wzrok napotkałÂ  po kilku chwilach rozbawione spojrzenie błękitnych oczu młodzieńca. Wlepiła w niego wzrok jakby ujrzała ducha i podeszła szybkim krokiem. Zatrzymała się tuż przed nim i wbiła w niego spojrzenie wyraźnie na coś czekając. Mężczyzna uśmiechnął się a w tej samej chwili dziewczyna uniosła dłoń próbując wymierzyć mu policzek. Nie zdążyła. Dłoń młodzieńca błyskawicznie znalazła się na jej przegubie i pociągnęła ją tak, że wylądowała mu na udach. Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej wyraźnie zadowolony z sytuacji.

-I po cóż tyle agresji?- cichy, aksamitny szept wydobył się z jego ust.

-Ty...ty...-wyraźnie już wzburzona kelnerka zaczęła się wyrywać z uścisku. Na próżno. Młodzieniec trzymał mocno, obserwując jej reakcje lekko rozbawionym wzrokiem.

Cale to wydarzenie najwyraźniej nie spodobało się osiłkowi siedzącemu kilka miejsc dalej. Krzesło skrzypnęło gdy wstawał, a gdy zbliżał się do parki cały jego wygląd i mina sugerowały kłopoty...poważne kłopoty.
Zatrzymał się tuż przy nich a z jego krtani wydobył się głuchy i ponury glos.

-Puszczaj ją- jakby na potwierdzenie ze nie żartuje zacisnął dłoń w pięść.

Młodzieniec spojrzał na niego a w jego oczach pojawiły się figlarne ogniki. Z gracją zepchnął kelnerkę z kolan, popychając ją nieco mocniej niż należało, tak że znalazła się kilka metrów dalej. Jego dłoń wystrzeliła przed siebie w stronę głowy osiłka jednak nie był to cios.
Potężny mężczyzna poczuł lekkie pstrykniecie w nos i chyba bardzo mu się to nie spodobało. W odwecie wymierzył cios mający sięgnąć twarzy młodzieńca, ale jego już tam nie było. Zaskoczony i wiedziony siłą rozpędu napastnik poleciał w przód a jego cios trafił klienta który siedział miejsce dalej. Ten pod wpływem ciosu runął w bok i uderzył w kolejnego z mężczyzn. Niczym lawina siedzący przy barze wpadali na swych sąsiadów. Ostatni z nich przytomnie zszedł z drogi lecz i tak było już za późno.
Drobna iskra wystarcza by pożar ogarnął cały dom. Nie inaczej było i tym razem.
Młody człowiek, sprawca całego zamieszania, zachichotał i zwinnie wskoczył za bar dołączając do kulącego się tam już barmana. Ten wcześniej wiedział wiedziony doświadczeniem co się święci i wolał znaleźć sobie zawczasu wygodna kryjówkę. Z sali dobiegły odgłosy zaczynającej się właśnie bijatyki.
Chłopak skinął głową barmanowi po czym bez słowa wręczył mu sakiewkę i z szafki pod barem wyciągnął kilka butelek wina. Cmoknął z uznaniem spoglądając na etykiety i dołożył jeszcze kilka monet. Wybrał kilka win i ostrożnie wyglądnął zza lady po czym natychmiast znów zanurkował. Nad barem przeleciało krzesło i rozbiło się o ścianę tuż za nim. Młodzieniec mruknął coś, po czym znów wyjrzał. Barman z zaciekawieniem uczynił to samo.
Pierwsza butelka wyrzucona zza baru zatoczyła idealny łuk i wylądowała na głowie jednego z walczących, roztrzaskując się i polewając kotłowaninę czerwonym, krystalicznym płynem. Rażony tym niezwykłym pociskiem osobnik padł jak ścięty na ziemię.
Chłopak ukryty za barem odczekał trochę i rzucił kolejne dwie butelki. Z satysfakcja obserwował jak następne osoby zwalają się na podłogę. Po paru chwilach przerwał zabawę i usiadł, opierając się o wewnętrzną stronę lady.

-Trzech z głowy - rzekł i otworzył jedna z butelek. Pociągnął łyk wina i podał ją barmanowi -Poczekajmy.

Barman z zaskoczeniem przyjął nieoczekiwany prezent i również pociągnął łyk. W zasadzie to nie był jego lokal a młody człowiek sprawiał na nim całkiem przyjemne wrażenie, czego nie mógł powiedzieć o pozostałych walczących. Przez kilka minut popijali wino wsłuchując się w krzyki i jęki jakie dobiegały z sali. Po jakimś czasie barman, słysząc ze odgłosy bójki stały się cichsze, sięgnął po spora pałkę leżącą pod lada. Nadszedł czas by posprzątać. - Pomyślał.
Wstał i spojrzał w stronę środka karczmy gdzie już powoli kończyła się bitwa. Większość zaangażowanych leżała na ziemi, tylko kilku najwytrwalszych wciąż okładało się czym popadło. Westchnął, w myślach oceniając zniszczenia i ruszył w ich stronę. Tuż koło niego przeleciała butelka. Kolejny z mężczyzn jeszcze trzymających się na nogach zwalił się na podłogę. Zza lady dobiegł cichy śmiech.
Barman również się uśmiechnął. Ostrożnie zbliżył się do pozostałej na placu boju dwójki zajętych walką mężczyzn i zdzielił każdego z nich pałką. Zapadła cisza.
Młodzieniec przeskoczył na powrót przez ladę i spojrzał na pobojowisko z niejakim zadowoleniem. Jego wzrok przeniósł się na kelnerkę, stojącą na uboczu z dziwna mina.
- Po cóż tyle agresji – powtórzył i uśmiechnął się do niej.
- Miałeś tu nie wracać, nie po tym co zrobiłeś – kobieta popatrzyła na niego kręcąc głową – To już nawet nie chodzi...wiesz o co. Nie powinno cię tu być.
- Musze ci powiedzieć Ailin że ostatnio coraz częściej to słyszę – chłopak westchnął i sięgnął po półmisek wiśni który jakimś cudem ocalał z rozróby. Wziął kilka z nich, skinął w stronę barmana zajętego opróżnianiem sakiewek. Podniósł z ziemi kolo lady zawiniątko które najwyraźniej przeleżało tam cala zawieruchę i lawirując miedzy ciałami skierował się w stronę drzwi.
Dziewczyna spojrzała za nim z żalem w oczach.
- Nie dasz rady, zginiesz i dobrze o tym wiesz...wiec dlaczego wracasz?
Chłopak trzymając dłoń na klamce odwrócił głowę i spojrzał na nią. Tym razem jego twarz była tak samo poważna jak i jej. W oczach, zwykle roześmianych zobaczyła smutek.
- Czasami myślę że już dawno zginąłem - szepnął cicho – Lecz nawet martwi musza kończyć swe sprawy - odwrócił się i powoli, jakby nagle przybyło mu wiele lat wyszedł z karczmy.***** 

---

dralik - 03 Gru 2008 18:33
" />    *****
Śnił...Palce zaciśnięte na szyi, długie paznokcie powoli tnące skórę. Czerwony płyn powoli kąpiący z rozciętych ran. Przyjaciela? Kogoś z rodziny? Kochanki? Nie widział twarzy, widział tylko te dłoń. Dłoń która popchnęła słabnące powoli ciało w jego ramiona. Krzyknął...

Otworzył oczy i rozejrzał się niepewnie. Po chwili odrzucił czystą kołdrę i usiadł na brzegu łóżka. Sięgnął dłonią w stronę kotary która skutecznie odgradzała go od reszty pomieszczenia i rozchylił ją nieco. Znajdował się w dość sporej sali przypominającej szpital czy tez lazaret. Na innych łóżkach leżało kilka osób wśród których krzątała się młoda kobieta w białych szatach.

Chrząknął cicho. Kobieta odwróciła się w jego stronę, a w jej oczach ujrzał radość lecz i niesamowite zdumienie. Szybko dokończyła układać pościel i podeszła. Spojrzał na nią próbując się uśmiechnąć i poczuł się jakby nosił na swej twarzy maskę

-Gdzie jestem? - wyszeptał.
-Świątynia Kalmii. - kobieta uśmiechnęła się łagodnie.
-Jak długo tu jestem? – spojrzał na nią z pytaniem w oczach - jak długo tu leżę?
-Długo....- spuściła lekko wzrok unikając jego spojrzenia.
Westchnął starając się nie wybuchnąć, policzył powoli w myślach do dziesięciu i znów na nią spojrzał. – Jaki dziś dzień?
Podniosła wzrok i ujrzała błękit jego oczu.– Czwartek.
-Nie tak źle. - odetchnął lekko. – tylko trzy dni, mogło być gorzej.
-Rok... i trzy dni – szepnęła cichutko nie opuszczając wzroku. W jej oczach zobaczył smutek.

W pierwszej chwili jakby nie zwrócił uwagi na to co powiedziała. Siedział i patrzył z lekkim uśmiechem zastygłym w kącikach ust. Po kilku minutach jego usta rozszerzyły się lekko i usłyszała chichotanie. Po chwili zanosił się już śmiechem, coraz dzikszym i niekontrolowanym. Pozwoliła mu na to. Po prostu czekała spoglądając na niego takim samym wzrokiem i nie poruszając się.

Śmiech skończył się tak gwałtownie jak się rozpoczął.  Zerwał się z łóżka. Rozdarł kotarę i rzucił się w stronę wyjścia. Po kilku krokach poczuł jak otwiera się przed nim pustka. Skoczył w nią niczym w najczulsze, najbardziej wyczekiwane objęcia.

*****

Rozdział II

Na zewnątrz karczmy czekała pochmurna i niespokojna noc. Młody człowiek odwinął materiał tworzący zawiniątko i wyjął z niego lśniący nowością rapier i solidna rękawicę. Przyjrzał się jej. Gdzieniegdzie materiał z którego została wykonana wyglądał na poszarpany a spod niego dostrzec można było błysk metalu. Wsunął palec pod jedno z nacięć i uśmiechnął się do siebie jakby sobie coś przypomniał. Po chwili wsunął rękawicę na lewa dłoń i starannie zapiął klamry mocujące ją do przedramienia. Wyciągnął przed siebie rękę i ocenił czy wszystko znajduje się na swym miejscu. Rękawica sięgała jego łokcia tworząc swego rodzaju solidna zabudowę. Pokiwał lekko głową i z ponurą mina przypiął rapier do pasa.

Młodzieniec miał na imię Tavier i miał właśnie naprawdę paskudny humor.

Spojrzał w niebo które powoli zasnuwały burzowe chmury, po czym przeniósł wzrok na wysokie mury miasta majaczące w oddali.

-Sprytne miejsce sobie znalazłeś – syknął przez zaciśnięte zęby. – Naprawdę nie sądziłem ze jeszcze tu wrócę...i to tak szybko.

Wypluł pestkę wiśni na ziemie po czym powoli, równym, lekkim krokiem ruszył przed siebie. Nie chciał tu wracać, ale nie miał wyboru i właśnie to najbardziej psuło mu nastrój. Lubił życie, zabawę... wszystko co sprawiało ze czuł się wolnym. Lubił to i skóra mu cierpła na myśl, że z własnej woli pcha się w coś co było tego całkowitym przeciwieństwem.
Z drugiej strony lubił ryzykować, a wiedział ze w najbliższym czasie tego na pewno mu nie będzie brakowało.
Jednak mimo wszystko wolałby załatwić to kiedy będzie chciał, a nie kiedy musi.

Zapowiadała się długa noc a sporo jeszcze drogi zostało do przebycia. Westchnął głośno i pokręcił głową, bijąc się z własnymi myślami. Ruszył nieco żwawiej, rozglądając się uważnie na boki. Minęło dużo czasu ale wciąż pamiętał te okolice, pamiętał osoby i miejsca. Nie wątpił w to że niektóre z tych osób będą pamiętały i jego. To jednak był najmniejszy problem.

Zagrzmiało i pierwsze krople deszczu opadły na ziemie.

-Coraz lepiej - spojrzał w gore po czym naciągnął na głowę kaptur i przyspieszył kroku.

Krople stawały się coraz gęstsze. Pojedyncze błyskawice oświetlały drzewa a gałęzie targane wiatrem poruszały się majestatycznie. Ptak który przycupnął na jednej z nich powoli rozłożył skrzydła. Zaskrzeczał cicho i odleciał w noc...ciemną i ponurą jak on sam. 

---

dralik - 15 Mar 2009 00:25
" />*****
Pościelił starannie łóżko i po raz ostatni rozchylił kotarę oddzielającą go od świata. Westchnął i ruszył w stronę wyjścia.
Czekała przy drzwiach, z tym samym ciepłym uśmiechem malującym się na ustach, z ta sama dobrocią w oczach. Podała mu zawiniątko o którym prawie już zapomniał. Sięgnął po nie i na krotka chwile jego dłoń znalazła się na jej dłoni. Sam nie wiedząc czemu uniósł ja do ust i delikatnie ucałował.

-Dziękuję.- jego wargi poruszyły się niedostrzegalnie. Na policzkach kobiety pojawił się lekki rumieniec. Uśmiechnęła się.
-Nie mnie. Podziękuj Dobrotliwej Pani, to ona cię ocaliła.
-Dziękuję.- powtórzył patrząc jej prosto w oczy. Wziął tobołek z jej rąk i nie oglądając się otworzył drzwi. Znalazł się w głównej sali świątynnej. Na jej środku stal posag przedstawiający boginię.
Patrzyła na niego łagodnym prawie czułym wzrokiem. Nigdy nie potrafił dziękować, nie inaczej było i tym razem. Powoli skierował się do wyjścia ze świątyni. Tuż przy drzwiach prowadzących na zewnątrz przystanął, po czym odwrócił się i szybkim krokiem podszedł do posągu. Sięgnął do sakiewki sprawdzając jej zawartość. O dziwo była nienaruszona.

- Jednak niektórzy bywają uczciwi. – mruknął pod nosem.

Wysypał większą część jej zawartości na tacę z datkami która stała obok posągu i spojrzał w gorę. Obserwowała go z tą samą łagodnością i czułością. Odniósł wrażenie jakby w jej wzroku prócz tego wszystkiego był też jakiś nieuchwytny żal. Żal nad jego osobą. Wstał, spojrzał jeszcze raz na oblicze bogini, skrzywił się po czym wybiegł na zewnątrz .

Odetchnął bardzo, ale to bardzo głęboko wciągając w płuca i nozdrza zapach miasta. Brakowało mu tego.

Wkrótce odnalazł byle jaka spelunę. Spożywając posiłek składający się z czegoś przypominającego mięso i popijając to tandetnym winem pogrążył się w myślach. Ludzie przychodzili i wychodzili a on siedział, czasem bezwiednie unosząc widelec do ust. W końcu dwóch osiłków dało mu delikatnie do zrozumienia ze za długo już siedzi nad talerzem. Zapłacił więc i wyszedł. Wciąż jakby nieobecny myślami przemierzał uliczki miasta. Nie zwracał na nikogo uwagi, szedł przed siebie jakby nogi same znały cel wędrówki.

Po pewnym czasie zatrzymał się przed jakimś budynkiem. Spojrzał w gore z lekkim zaskoczeniem i uczynił ruch jakby chciał odejść. Nie zrobił tego jednak, w końcu do kogo mógł się udać? To było jedyne miejsce gdzie mógł - o ile w ogóle mógł - poznać prawdę. Westchnął i z wielkim wahaniem zastukał kołatką do drzwi. Otworzyły się po chwili wpuszczając go do środka. Nad nimi biegł wyryty w murze ozdobny napis...”Akademia Magyi”...

*****

Wschód słońca i wypogodzone, przybierające powoli odcień błękitu niebo zastały Taviera pod bramami miasta. Spokojnie czekał aż straż opuści zwodzony most. Miał dziś dużo do zrobienia. Znaleźć lokum na kilka dni, odwiedzić kilku starych...znajomych, no i przede wszystkim znaleźć robotę. Potrzasnął sakiewka. Pieniądze, a raczej ich pozostałości zabrzęczały smutno spragnione towarzystwa.
Lekko zniecierpliwiony oczekiwaniem rozglądnął się wokół. Obrzucił wzrokiem górujący nad murami posąg stojący nieopodal i skrzywił się z niesmakiem.

-Ktoś ma tu chyba manię wielkości – mruknął pod nosem. Nigdy specjalnie nie interesował się bogami i ich wyznawcami. Każdy posag wzbudzał w nim nieodparte wrażenie marnowania pieniędzy które mogły by się przydać potrzebującym. Na przykład jemu.

Most powoli opadł z głuchym dźwiękiem uderzając o ziemię. Tavier przekroczył bramę i rozejrzał się szukając czegoś znajomego. Po kilku chwilach skierował kroki w stronę pojedynczego budynku nad którego drzwiami kołysał się znak, mający przedstawiać najprawdopodobniej niziołka. Pchnął drzwi i wszedł do środka. Wewnątrz było cicho, jak to zwykle bywa o tak wczesnej porze. Podszedł do baru i rozsiadł się wygodnie zdejmując rękawicę i kładąc ja sobie na kolanach, po czym skinął na młodą, atrakcyjną barmankę. Zamówił jajecznice na boczku i poprosił o butelkę soku wiśniowego. Gdy kobieta przyniosła zamówienie wysupłał z sakiewki należną kwotę, położył pieniądze na ladzie i spojrzał na obsługującą go dziewczynę z lekkim uśmiechem.

- Ktoś nie szukał czasem...towarzystwa? – sięgnął znów do sakiewki i do kilku monet leżących na ladzie dołożył kolejne. – lub pomocy?

Barmanka zwinnym ruchem zsunęła monety pod ladę i pochyliła się szukając czegoś. Po chwili podniosła się trzymając w dłoni kilka karteczek. Zaczęła je przeglądać. Bez słowa podała mu jedną z nich po czym wróciła do swych zajęć.
Odprowadził ja wzrokiem a następnie spojrzał na kartkę i przeczytał kilka zdań napisanych starannym charakterem pisma.

- Cmentarz...- mruknął. - Niezwykle ciekawe miejsce na spotkanie.
- No nic, spróbować zawsze można.- dodał po chwili i schował kartkę do kieszonki na piersi.

Dopił sok i odstawił butelkę obok pustego już talerza. Wstał, poprawił broń i ponownie wsunął na dłoń rękawicę. Zatrzymał na chwile wzrok na ślicznej bardce grającej wesołą melodię na harfie i uśmiechnął się do siebie. Trzeba będzie tu jeszcze wrócić – pomyślał i nie śpiesząc się, wsłuchany w dźwięki harfy wyszedł z wciąż jeszcze pustego lokalu.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ilemaszlat.htw.pl